Chemuyil

De laatste ronde. Zitten we dan. Vlak bij zee, toch in de jungle en in een soort paradijs. Een fabelachtig mooi zwembad met een cenote er aan vast, vol met vissen en s avonds met vleermuizen (mooi! Kan die toch van de bucketlist deze vakantie!), overal groen, geen getoeter van auto's, geen harde muziek, geen geschreeuw, alleen maar dierengeluiden. Een mooiere laatste paar dagen kon ik me eerlijk gezegd niet bedenken. O, wacht, nog wel iets. Om dit alles te completeren slapen de kinderen ineens uit. Zomaar was het ineens kwart voor 9. Degenen die mijn gemopper kennen over de nachtelijke avonturen van onze kinderen en de vroege ochtend die ze doorgaans kennen, weten dat dit een absoluut uniek feit is. Daarnaast zijn onze buren hier Nederlanders en heeft Evi binnen 3 minuten na aankomst vriendschap gesloten met de eveneens 3 jarige Flynn. Om vervolgens op de trampoline te gaan springen. Want die is er ook. Net als opblaasbeesten voor in het zwembad. En kleurtjes, gekregen van Geraldine.

De ruïnes van Tulum, vergeven van hordes toeristen, hebben we na het uitzicht op de azuurblauwe zee heel snel ingeruild voor strand. Hoewel de ruïnes aardig waren, voelde het toch als een soort Afrikamuseum, zo langs gebaande paden en nergens echt een hoogtepunt. Dus, het strand maar. Toepasselijk Plays Paraiso genaamd. Een caipirinha aan het strand, schaaltje met verse vis, kinderen die zich vermaken met het superfijne zand, zee met een temperatuur van badwater... het feest is wel compleet. Hoewel Evi geen stap in zee zet vermaakt ze zich uitstekend met het bouwen van kastelen. Isabel vind het water wel een geweldig feest en geniet er volop van. Deze laatste volle dag herhalen we dat maar dan in Akumal. En hoewel het zand van het strand van Akumal niet zo champagnekleurig is en het ook wat grover is van structuur, is de baai zelf toch nog net de overtreffende trap van Tulum. En dat was dus al zo'n zee die je in de reisbrochures ziet, om bij weg te dromen. Meters ver het water in tussen de vissen, kraakhelder en weer dat prachtige azuurblauw.

Tot slot moet onze Franse vriendin Geraldine nog een vermelding hebben. Geraldine is de eigenaresse van het complex hier en werkelijk niets, maar dan ook niets is haar teveel. Lift nodig? geraldine staat klaar. Advies? Vraag geraldine. Ben je toch eigenwijs (wij dus) en ga je van het dorp naar het complex hier lopen, dan kom je altijd toevallig weer Geraldine tegen, die er op staat dat je instapt en meegaat. Haar ontbijt is geweldig en overweldigend; veel, vers en vooral overheerlijk. Kortom: geraldine is geweldig. Hoewel evi daar anders over denkt, want geraldine bezit ook labradorpuppy Mowgli die graag wil spelen, en evi niet. Isabel daarentegen zoekt hem graag op, om dan vervolgens achter mijn been te gaan hangen.

Maargoed, aan alle mooie dingen komt een eind. En dus ook aan deze fantastische vakantie.
Zoals Rex Gildo ooit al zong: Fiesta Mexicana. En een fiesta was het. Met mooie herinneringen en 2 kilo zwaarder van al het eten komen we weer naar huis.

Viva la vida.