Campeche/Mérida

Zo. De een-na-laatste stop en de laatste grote stad die we aandoen. We zitten in Mérida, alwaar we zijn gearriveerd door middel van de bus. Als echte Hollanders hebben we met de bus toch zo'n 1000 peso uitgespaard (50 euro) en de bus bleek een zeer comfortabele manier. Waar ik me nog de bus in India en Cambodja kan herinneren (en soms niet per se liefdevol aan terugdenk), is de bus hier meer een soort luxe touringcar. Eigenlijk beter dan de taxi zonder airco en met open raam, en dat 3 uur lang. Dus: we overwegen om ook onze laatste grote reisdag met de bus te gaan doen. Wat voor 2 uur kan, kan ook voor 4 uur.

In Mérida is het warm. Er zijn meer verkopers op straat en de eettentjes op straat lijken minder of we zien ze niet omdat we op tijd weer in ons hotel zijn. We zijn duidelijk in de grote stad; meer verkeer, lawaai en drukte en (ja, ze bestaan!) Mexicanen die meer dan 3 woorden Engels spreken. Toch soms ook handig, hoewel wij ook heel voortvarend zijn geworden (en waar ik wij zeg bedoel ik eigenlijk Hans) in effectief communiceren in het Spaans.
Morgen gaan we Mérida eens goed ontdekken, nu eerst nog even terug naar onze vorige stop.

Campeche, dag 2 en 3.
Het hotel is zoals gezegd muy bueno (of muy bien, mijn Spaans reikt vooralsnog echt niet verder dan de menukaart en 'rebajas'. En donde esta los banos, die ook) en deze ochtend zijn we begonnen met een wandeling door de kleurrijke straten van Campeche. Wat een feest, ik zou bijna ons huis er ook pastel groen, roze, geel of blauw van willen schilderen. Bijna, want vermoedelijk ziet het er toch enigszins debiel uit, een pastelblauw huis in de straat.

Nog twee zaken die me hier opvallen en die ik anders weer vergeet op te tekenen:
0. Koffie zetten blijkt weer een kunst die men in het buitenland toch maar moeilijk beheerst. Telkens als hier een "café americano" op tafel wordt gezet denk ik ineens weer terug aan mijn oma, die het zetten van een ultiem slappe bak koffie tot kunst had verheven. In Mexico doen de Mexicanen dat dus ook. (Overigens moest ik nog eens aan oma denken toen we hier ineens de keten Applebee's zagen. Ooit neergestreken op de woonboulevard in Nijmegen nam oma me daarmee naartoe om me vakkundig te onderhouden over waarom je friet in een mandje kreeg en waarom eten met je vingers eigenlijk onhygiënisch is. "Vies vind ik dat. Maar zo doen ze dat nou eenmaal in Amerika.")
0. Reclame maken doen ze hier soms op bijzondere wijze. Tot nu toe is er nog geen stad geweest waar we geen roeptoeter op een auto hebben gezien. Soms rijden ze vijf keer achter elkaar een ronde, soms laten ze het (gelukkig) bij één ronde. Zoals gezegd is mijn Spaans erbarmelijk, maar dit gewauwel door dat ding kan wat mij betreft ook Russisch zijn.

Soms is het ook leuk dat taal en woorden je niet kunnen helpen en dat je alleen maar kan kijken naar wat je ziet. Een avond of 2 geleden kwam Hans ineens terug van een boodschap halen, met de mededeling: pak je camera, daar en daar moet je nu even heen. Na 3x een routecheck (mijn navigerende talenten zijn ook niet bijster ontwikkeld) was ik dus onderweg. Kwam aan bij de lokale kerk (elke hoek van de straat heeft er 1), alwaar een grote groep dansers een of andere dans stond op te voeren. Geen idee waar het dus over ging maar ik en mijn camera werden verwelkomd en dus was het leuk.

Campeche is omgeven door een stadsmuur en de geschiedenis van de stad spreekt nogal tot de verbeelding. Van maya's tot Spanjaarden en van piraten- ofwel boevennest tot de kleurrijke stad van vandaag. Je kan een groot gedeelte van de stadsmuur, de baluartes, bewandelen. Een goede ochtendbesteding, zeker om daarna te eindigen bij de lokale koffietent die wel snapt hoe het moet. Overigens: Campeche en de dorpen er omheen zijn ook de thuisbasis van een gemeenschap Mennonieten. Die hier ook gewoon door de stad lopen. En er dus uitzien als een soort Amish. Ik ben er al een aantal tegengekomen tijdens het wandelen door de stad. Best gek als je ineens een soort vreemd Duits klinkend dialect hoort in een Spaanstalig land, achterom kijkt en vrouwen in een klederdracht ziet waar heel Staphorst vast jaloers op is.

Evi en ik hadden voor de laatste avond Campeche een uitje: naar het centrale plein en kijken naar de dagelijkse sound- en lightshow. Begint om 20:00. Evi al heel de middag kwekkend over datgene wat ze gaan zien, we hadden ons allebei nog even opgetut en op tijd richting park. En oke, ik snap: we zijn in Mexico, iets met manana manana, dus 20:00 betekent vast niet stipt 20:00, maar toen er om 20:30 nog nul activiteit was zijn we er toch maar vandoor gegaan. Tot hevige teleurstelling van Evi. Ze heeft het er nog lang over gehad. We doen een herkansing in Mérida, want de sound-and-lightshows zijn hier ook te over.