Merida

Mérida heeft nog niet direct mijn hart gestolen. Overdag is het vooral een grote stad met veel verkeer en intense, benauwde hitte. Om dat op dag 1 te ontvluchten zijn we naar de zoo/speeltuin/vreetschuur/kermis/waterpretpark gegaan.
Niet eerder zag ik zoveel soorten tijgers/leeuwen bij elkaar als in deze rare samengeraapte zoo, die ook nog eens geheel gratis is. Best gek om daar dan een zestal bengaalse tijgers, luipaarden en zelfs ook drie nijlpaarden te zien (waarbij Evi hevig onder de indruk was van het nijlpaard dat zichzelf met water besproeide via z'n neusgaten).
Daarna trok ik m'n arctische pak maar weer aan om het zwembad in te gaan. In Campeche heb ik 15 minuten als enige in het bad gelegen (Hans haakte meteen af. Isabel vond het 3 minuten leuk. Evi had mij er in geduwd en vond dat vooral komisch.) Na de constatering dat er waarschijnlijk die ochtend poolijs bij het zwembadwater is gedaan ben ik toch afgehaakt. In Chemuyil straks dan maar weer een nieuwe poging. In het hotel hebben we wel een nieuwe vriend erbij; José. Hevig gecharmeerd van "Isabella" is onze senior-hoofd-ober. En daarnaast heeft José ook verstand van een goeie cocktail en van welke tequila lekker is.

We zijn er s avonds maar eens op uit geweest. En dat bleek een voortreffelijke keus. Want: Mercado 60, een soort foodtruckfestival, was een uitstekende plek om te eten en drinken met de twee dames. Ze hadden beiden nogal veel bekijks en vooral de bébé trekt de aandacht. Voor herhaling vatbaar en hé, laten we toevallig nog een avond hebben in Mérida! Ook avond 2 is daar besteed en dat was wederom een succes. Hoewel de mojito van buurman Adolfo stiekem toch de beste blijkt na de proeverij van afgelopen weken.

Na het eetfestijn hebben we onszelf op een echte toeristische attractie getrakteerd; een presentatie van het balspel van de Maya's, op het plein voor de kathedraal, Juego de Pelota, op avond 1. De tweede avond hebben we vooral wat rondgelopen; Isabel blijkt de paardenkoetsen reuze interessant te vinden. Hans vreest nu al voor paardrijlessen. Ondertussen spotte ik zowaar een echte ondergrondse container (beroepsdeformatie dit) waarbij ik Hans dringend verzocht om het even op de foto te zetten. Die me vervolgens nogal raar aankeek. Tja. Ik vraag me vooral af: hoe komt die haakwagen door de straat zonder het halve electriciteitsnet mee te nemen?

De tweede dag zijn Evi en ik er samen maar eens op uit gegaan, winkelen op zaterdag tussen de Mexicanen was leuk. Of we ook nog ergens koffie gingen drinken, vroeg evi. Tuurlijk schat, en terwijl ik al aan het nadenken was waar de eerste beste behoorlijke koffietent was, vroeg Evi: gaan we dan naar de Hema?

Morgen vertrekken we naar onze laatste bestemming; Chemuyil net boven Tulum. Op naar de laatste dagen aan een wit zandstrand.