Campinglife, part 2
Blijf op de hoogte en volg Fleur
27 Juli 2019 | Italië, Pisa
De camping hier is grote delen van de dag rustig en overzichtelijk. Behoudens wat voorbij sloffende Italianen en wat spelende kinderen komt er weinig volk voorbij in onze uithoek van de camping.
Tussen 14:30 en 16:00 dient het hier stil te zijn. Dat valt te lezen op één van de 1800 borden waar het minimaal zes keer in vier talen op vermeld staat. Stel je voor dat we er overheen zouden lezen. De pater familias van de camping komt hoogstpersoonlijk op zijn elektrostep (met boodschappenmandje, dus dit was vast de luxe uitvoering van de step) langs om het voetbalveld op slot te doen, de speeltuin te sluiten en de laatste jeugd van het volleybalveld te verwijderen. Het zwembad wordt door de Italiaanse bebaarde Keanu Reeves lookalike schoongeveegd en dat is dat. Het einde van de rusttijd wordt meestal ingeluid door Roberto die iets in de microfoon blaft.
Het zwembad is fantastisch. Precies groot genoeg, schoon en met een batterij aan ligbedden er om heen waar niemand z’n handdoekje de hele dag op legt. Want: voor het zwembad betaal je 1 euro per keer. Per persoon. Per ronde. Dus als je twee keer op een dag wil zwemmen met de hele familie: 8 euri. Alle Nederlanders die hier zitten maken er tenminste een opmerking over. Ik als rechtgeaarde Hollander met een klein beetje koopmansgeest had bedacht dat het nog wel te rechtvaardigen is als we de kinderen op konden tillen bij het door het poortje gaan en onszelf zo twee euro per dag konden besparen.
Gouden idee.
Tot de Keanu Reeves lookalike ons zag en ons niet echt vriendelijk maar wel dringend verzocht om tenminste voor Evi nog even een euro af te tikken. Hans z’n poging “yes, okay, next time” werd meteen afgestraft: “no, now.” Oké, oke, we gaan al. Ik moet er namelijk niet aan denken verbannen te worden van het zwembad met 40 graden. Vooral niet omdat de poging om gister aan zee te gaan zwemmen jammerlijk mistlukte omdat beide kinderen constateerden dat er wel erg veel zand op het strand lag, dat ook nog aan je blijft plakken als je een poging doet om wat te eten. We (ik, Hans doet dat soort dingen per definitie niet) luisteren gewoon braaf.
Ik noemde hem al eerder, maar hij verdient nog een eervolle vermelding: onze elektro-step-senior. Gisterochtend zaten we rustig te genieten voor ons tentje van het ochtendritueel (niks doen, maar dan ook echt gewoon helemaal niks) om ineens getuige te zijn van een bijzondere gebeurtenis. We kijken vanuit onze plek uit op een aftands schuurtje. Twee rieten deuren en daarachter nog twee houten deuren die nog net niet uit elkaar vallen. Elektrostep opende gister de deuren en het testosteron gehalte onder alle aanwezige mannen bereikte vermoedelijk een kookpunt, want achter de armetierige deuren stond een bloedrode Ferrari verscholen. Elektrostep schuifelde er wat om heen, opende de deur, keek eens rond en ging toen in de auto zitten. Iedereen die nog lag te slapen, is abrupt wakker geschud doordat Elektrostep één keer het gaspedaal raakte. Langzaam werd het paradepaardje naar buiten gerold en zo reed onze vriend vermoedelijk even naar de Coop om de hoek om brood te halen ofzo. Hans en ik hebben inmiddels diverse scenario’s bedacht hoe deze man dit kleine fortuin heeft weten te regelen. Het meest voor de hand liggende scenario wat ons betreft is dat we op een camping a la Undercover zijn beland, waar deze man de Ferry Bouman van Pisa vormt en we het geheime drugslaboratorium denken te hebben gevonden achter het schuurtje met de Ferrari. We hebben nog een week om het uit te vogelen.
Over uitvogelen gesproken. Wat me mateloos fascineert hier zijn de familiebanden. Het is duidelijk dat de oudjes die hier rondlopen de baas zijn. Elektrostep heeft vermoedelijk een vrouw - een van de twee poetsdames die in de ochtend schoonmaken, denk ik - en er werken een aantal kinderen en kleinkinderen op het terrein. Roberto is tenminste een broer van de Keanu Reeves lookalike (vermoed ik) en de dames van het animatieteam (jazeker, het team bestaat uit 3 mensen, inclusief rapper-MC-quizmaster-rasentertainer Roberto) zijn vast kleindochters. Alles wat achter de receptie werkt, huist op het terrein in een uitgebouwde stacaravan (ook hier de parallel met Ferry Bouman mensen!).Ook hiervoor heb ik nog een week om er achter te komen hoe dit werkelijk in elkaar zit. Een soort breinbreker in deze Italiaanse gezinsversie van We zijn er bijna.
Met het gevaar dat iedereen denkt dat mijn grootste fascinatie hier Roberto is, moet ik nog wat zeggen over dit fenomeen. Doorgaans worden vanaf 21:15 tot 21:45 de kindernummers en -dansjes er doorheen geramd, aan elkaar gepraat door onze vriend en steevast eindigend met UN APPLAUSOOOOO!
Gisteravond hing er ineens een spandoek, en liepen er allemaal mensen in blauwe t shirtjes rond met iets dat zich liet vertalen als “zeg nee tegen drugs.” Na de spreekbeurt van een vermoedelijke ex-gebruiker (aldus Hans) werden er folders uitgedeeld. Wij kregen de gevaren van Ritalin en cocaïne. Je vraagt je toch af hoe we hier worden gezien, als je dit soort gericht foldermateriaal krijgt. Hans onttrok zich tijdens de spreekbeurt aan het geheel en ging wat drinken halen, waar hij ineens gezellig naast Roberto stond, die vertelde dat er karaoke op komst was na het luchtige infotainment over drugsgebruik. Aha, vandaar dat Roberto al de hele avond zenuwachtig ronddrentelde in lakschoenen, wit overhemd en Italiaanse pantalon met blote enkels, ondertussen af en toe mompelend in zijn microfoon.
In mijn beleving heb je voor karaoke ook altijd mensen nodig die zo gek zijn om te zingen. Bij aanvang van de karaoke had Roberto vermoedelijk gewild dat er wat echte ritalin aan iedereen werd uitgedeeld in plaats van foldermateriaal, want de spreekbeurt had niet erg sfeerverhogend gewerkt. Maar dit euvel werd vlot getackeld door zelf de microfoon maar weer open te gooien (zijn rechterhand is vergroeid, denk ik) en een Italiaanse klassieker in te zetten. Een die vast vertaald naar het Nederlands terug te vinden is in het oeuvre van André Hazes senior. Het bleef echter bij deze treurige poging. Toen ook de muziek niet meer wilde meewerken hield Roberto het toch maar voor gezien en viel de karaoke avond in het water. Om 23:10 werd er toch nog iemand zo dapper gevonden om My Way van Frank Sinatra in te zetten. Die raakte op z’n minst een paar noten juist. Daardoor kon hij al vlot rekenen op een jubelend publiek, bestaande uit twee Italiaanse families die het geluid maken van een kudde olifanten die naast je staan te toeteren.
Tijd om weer verder te puzzelen op de familieverhoudingen. Saluti e arriverdeci.
Tussen 14:30 en 16:00 dient het hier stil te zijn. Dat valt te lezen op één van de 1800 borden waar het minimaal zes keer in vier talen op vermeld staat. Stel je voor dat we er overheen zouden lezen. De pater familias van de camping komt hoogstpersoonlijk op zijn elektrostep (met boodschappenmandje, dus dit was vast de luxe uitvoering van de step) langs om het voetbalveld op slot te doen, de speeltuin te sluiten en de laatste jeugd van het volleybalveld te verwijderen. Het zwembad wordt door de Italiaanse bebaarde Keanu Reeves lookalike schoongeveegd en dat is dat. Het einde van de rusttijd wordt meestal ingeluid door Roberto die iets in de microfoon blaft.
Het zwembad is fantastisch. Precies groot genoeg, schoon en met een batterij aan ligbedden er om heen waar niemand z’n handdoekje de hele dag op legt. Want: voor het zwembad betaal je 1 euro per keer. Per persoon. Per ronde. Dus als je twee keer op een dag wil zwemmen met de hele familie: 8 euri. Alle Nederlanders die hier zitten maken er tenminste een opmerking over. Ik als rechtgeaarde Hollander met een klein beetje koopmansgeest had bedacht dat het nog wel te rechtvaardigen is als we de kinderen op konden tillen bij het door het poortje gaan en onszelf zo twee euro per dag konden besparen.
Gouden idee.
Tot de Keanu Reeves lookalike ons zag en ons niet echt vriendelijk maar wel dringend verzocht om tenminste voor Evi nog even een euro af te tikken. Hans z’n poging “yes, okay, next time” werd meteen afgestraft: “no, now.” Oké, oke, we gaan al. Ik moet er namelijk niet aan denken verbannen te worden van het zwembad met 40 graden. Vooral niet omdat de poging om gister aan zee te gaan zwemmen jammerlijk mistlukte omdat beide kinderen constateerden dat er wel erg veel zand op het strand lag, dat ook nog aan je blijft plakken als je een poging doet om wat te eten. We (ik, Hans doet dat soort dingen per definitie niet) luisteren gewoon braaf.
Ik noemde hem al eerder, maar hij verdient nog een eervolle vermelding: onze elektro-step-senior. Gisterochtend zaten we rustig te genieten voor ons tentje van het ochtendritueel (niks doen, maar dan ook echt gewoon helemaal niks) om ineens getuige te zijn van een bijzondere gebeurtenis. We kijken vanuit onze plek uit op een aftands schuurtje. Twee rieten deuren en daarachter nog twee houten deuren die nog net niet uit elkaar vallen. Elektrostep opende gister de deuren en het testosteron gehalte onder alle aanwezige mannen bereikte vermoedelijk een kookpunt, want achter de armetierige deuren stond een bloedrode Ferrari verscholen. Elektrostep schuifelde er wat om heen, opende de deur, keek eens rond en ging toen in de auto zitten. Iedereen die nog lag te slapen, is abrupt wakker geschud doordat Elektrostep één keer het gaspedaal raakte. Langzaam werd het paradepaardje naar buiten gerold en zo reed onze vriend vermoedelijk even naar de Coop om de hoek om brood te halen ofzo. Hans en ik hebben inmiddels diverse scenario’s bedacht hoe deze man dit kleine fortuin heeft weten te regelen. Het meest voor de hand liggende scenario wat ons betreft is dat we op een camping a la Undercover zijn beland, waar deze man de Ferry Bouman van Pisa vormt en we het geheime drugslaboratorium denken te hebben gevonden achter het schuurtje met de Ferrari. We hebben nog een week om het uit te vogelen.
Over uitvogelen gesproken. Wat me mateloos fascineert hier zijn de familiebanden. Het is duidelijk dat de oudjes die hier rondlopen de baas zijn. Elektrostep heeft vermoedelijk een vrouw - een van de twee poetsdames die in de ochtend schoonmaken, denk ik - en er werken een aantal kinderen en kleinkinderen op het terrein. Roberto is tenminste een broer van de Keanu Reeves lookalike (vermoed ik) en de dames van het animatieteam (jazeker, het team bestaat uit 3 mensen, inclusief rapper-MC-quizmaster-rasentertainer Roberto) zijn vast kleindochters. Alles wat achter de receptie werkt, huist op het terrein in een uitgebouwde stacaravan (ook hier de parallel met Ferry Bouman mensen!).Ook hiervoor heb ik nog een week om er achter te komen hoe dit werkelijk in elkaar zit. Een soort breinbreker in deze Italiaanse gezinsversie van We zijn er bijna.
Met het gevaar dat iedereen denkt dat mijn grootste fascinatie hier Roberto is, moet ik nog wat zeggen over dit fenomeen. Doorgaans worden vanaf 21:15 tot 21:45 de kindernummers en -dansjes er doorheen geramd, aan elkaar gepraat door onze vriend en steevast eindigend met UN APPLAUSOOOOO!
Gisteravond hing er ineens een spandoek, en liepen er allemaal mensen in blauwe t shirtjes rond met iets dat zich liet vertalen als “zeg nee tegen drugs.” Na de spreekbeurt van een vermoedelijke ex-gebruiker (aldus Hans) werden er folders uitgedeeld. Wij kregen de gevaren van Ritalin en cocaïne. Je vraagt je toch af hoe we hier worden gezien, als je dit soort gericht foldermateriaal krijgt. Hans onttrok zich tijdens de spreekbeurt aan het geheel en ging wat drinken halen, waar hij ineens gezellig naast Roberto stond, die vertelde dat er karaoke op komst was na het luchtige infotainment over drugsgebruik. Aha, vandaar dat Roberto al de hele avond zenuwachtig ronddrentelde in lakschoenen, wit overhemd en Italiaanse pantalon met blote enkels, ondertussen af en toe mompelend in zijn microfoon.
In mijn beleving heb je voor karaoke ook altijd mensen nodig die zo gek zijn om te zingen. Bij aanvang van de karaoke had Roberto vermoedelijk gewild dat er wat echte ritalin aan iedereen werd uitgedeeld in plaats van foldermateriaal, want de spreekbeurt had niet erg sfeerverhogend gewerkt. Maar dit euvel werd vlot getackeld door zelf de microfoon maar weer open te gooien (zijn rechterhand is vergroeid, denk ik) en een Italiaanse klassieker in te zetten. Een die vast vertaald naar het Nederlands terug te vinden is in het oeuvre van André Hazes senior. Het bleef echter bij deze treurige poging. Toen ook de muziek niet meer wilde meewerken hield Roberto het toch maar voor gezien en viel de karaoke avond in het water. Om 23:10 werd er toch nog iemand zo dapper gevonden om My Way van Frank Sinatra in te zetten. Die raakte op z’n minst een paar noten juist. Daardoor kon hij al vlot rekenen op een jubelend publiek, bestaande uit twee Italiaanse families die het geluid maken van een kudde olifanten die naast je staan te toeteren.
Tijd om weer verder te puzzelen op de familieverhoudingen. Saluti e arriverdeci.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
