Campinglife, part 1
Blijf op de hoogte en volg Fleur
26 Juli 2019 | Italië, Pisa
Dus er moest wat in de maanden juli en/of augustus en dichter bij huis gezocht worden. Het liefst een camping, met iets meer luxe dan een camping municipal in het gemiddelde dorp in Frankrijk, maar ook geen 167 glijbanen tellend dorp compleet met straatnamen als ‘Tulp’ en ‘via Holanda’ aan het Gardameer. Niks tegen die campings, maar Nederlanders zie ik gedurende het jaar op zich al voldoende; wat andere Europeanen om me heen (en dus geen verplichte ochtendpraatjes- of koffie, sorry mede-Nederlanders) is een goeie afwisseling.
In eerste instantie dacht ik dat er weinig te melden zou zijn over zo’n camping vakantie, maar niets is minder waar. Ik leef nog net niet mijn eigen seizoen We zijn er bijna, compleet met jeu de boules baan hier op de camping.
Enfin. Dag 1 verliep uit het boekje. Op tijd weg aus de heimat en ab gehen we naar der Schweiz. Aankomst: lekker op tijd, met veel bergen op de achtergrond en bij een gezellige fraulein die in ieder geval niet debet is geweest aan het faillissement van Blokker of Xenos, getuige de hoeveelheid spreuken, beeldjes, frutsels en vooral: kikkers in allerlei soorten en maten. Je moet er maar gelukkig van worden. We hebben nog even de Stoos baan overwogen (1 nanoseconde, waarin in al wist dat ik dit niet ging uitproberen..); een skilift achtig ding en blijkbaar de snelste en steilste ofzo. Ze hadden er in het dorp zelfs een speciaal biertje voor gebrouwen. Doe mij dat bier maar in plaats van het ritje.
Ons geniale plan van vroeg vertrekken op vrijdag en wat tijd winnen op zaterdag leek natuurlijk fantastisch, al zeggen we het zelf. Compleet niet gehinderd door enige voorkennis koersten we richting Gotthardtunnel met het gevoel dat we daar probleemloos doorheen zouden komen....dat klopte ook. Na 3 uur vertraging rond de tunnels en de beslissing om niet via de snelweg bij Milaan te gaan maar via de kustroute, wisten we beter: dit is - in afgeslankte vorm, maar voor ons niettemin een eye opener - zwarte zaterdag op en top.
Kustroutes zijn prachtig. Ze bieden je uitzicht op zee en steden aan zee -in dit geval Genua - en gelukkig zijn de wegen ook lekker rechttoe rechtaan. Niet dus. Bochtenwerk, dat was het. En hoewel Hans Verstappen de bochten prima wist te bedwingen, hoopte ik vooral dat het einde in zicht was en er op de achterbank niet alsnog iemand wakker werd met de mededeling: ‘ik voel me niet zo lekker’ en de daaropvolgende kotspartij.
Einde middag arriveerden we dan toch op de camping. De klassieke fout die we keer op keer maken is dat we de kinderen ‘een beetje op tijd in bed willen hebben liggen’ na een intensieve reisdag. Zij denken daar anders over:
“Het is te licht.”
“Isabel blijft praten”
“Het is te donker”
“Ik hoor teveel herrie”
“Het is te stil”
... enzovoort.
Ergo: op dag 1 ging iedereen om half 12 naar bed.
Die herrie kan ik overigens volledig begrijpen. We zitten hier nu ruim een week en nadat we al een luidruchtige kennismaking hadden gehad met het animatieprogramma, is daar sinds woensdagavond nog een extra element aan toegevoegd genaamd Roberto. Roberto is een kruising tussen Robert ten Brinks stem in de hoogtijdagen van weekend miljonairs en Carlo Boszhard. Of althans, dat denkt hij. In feite is het meer het jolige neefje van de familie dat af en toe de microfoon grijpt en waar alleen de moeder in kwestie hartelijk om moet lachen.
Roberto doet ook pogingen om de avond op een Jos Brink achtige wijze aan elkaar te praten. Met enige regelmaat gaat de muziek te snel uit, is de overgang hakkelend en roept Roberto (we kunnen inmiddels al goed inschatten wanneer hij wat roept) UN APPLAUSOOOOOO of OKAY OKAY..!
Donderdag zong Roberto mee, in het Italiaans, zo vals als een kraai, met Ed Sheeran’s Perfect, om een stel te bezingen dat 48 jaar bij elkaar was. Om dit gevoelige moment overdonderend te eindigen met: UN APPLAUSOOOOOOO. Ik zag Hans al kijken en broeden op plannen voor 27 juli. Ik heb medegedeeld dat ik alleen maar meewerk als hij samen met Roberto Ronan Keatings When You Say Nothing At All zingt.
Maar laat ik niet flauw zijn. Mijn kinderen staan ook gewoon mee te dansen op de klappers van dit moment: Pulcino Pio (zoek maar op. Ongeveer net zo’n blijvende gehoorschade als Carnavalfestival) en Tarantelle della Mozzarella. En ja, na zo’n prachtig dansje van die twee bloedjes zit er niks anders op dan gehoor te geven aan Roberto: UN APPLAUSOOOOOO!!
-
28 Juli 2019 - 07:46
Theo Appeldoorn:
UN APPLAUSOOOOOO!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley