Thun-thun-thunder, feel the thunder...

Laten we zeggen dat we weer een paar avonturen rijker zijn geworden in de afgelopen dagen...

Gisteravond zijn we op strooptocht gegaan voor eten, want ja, een mens moet toch eten, nietwaar? Na wat rondrijden in Muak Lek ontdekten we een groot restaurant in een zijstraat met veel Thai en geen enkele toerist (die zijn er sowieso niet in Muak Lek, vermoed ik). Jackpot in elk geval, daar willen we eten. Bediening spreekt natuurlijk ook alleen Thais maar toch krijgen we vlot duidelijk gemaakt waar het om gaat. Gezien het postuur van de ladyboy die ons bediende denk ik dat hij onze noodzaak voor eten wel vlot begreep. En zo belandden we dus in een sessie Moo Kata, ofwel een Koreaanse variant op barbecuen (en fonduen) die in Thailand erg populair is. Het idee: een vuurvaste pot met kooltjes, een soort sombrero er op, bouillon er in, vlees op het ronde gedeelte en groenten en noodles in de bouillon. En dat levert dan dus heerlijk eten op. We waren al getipt dat dit iets was wat we moesten doen, alleen waren we er nu per ongeluk ineens beland. Ook de kleine dames hebben prima mee gegeten en zijn nadien beloond met een overheerlijk kokosijsje.

De laatste dag in Muak Lek betekende een verkenningstocht door Khao Yai national park. Door Benz en Kahn naar de ingang geloodst via een binnendoor route, en zo klommen we met de auto langzaam steeds verder omhoog tot we uitkwamen bij het visitor center. De wandelroutes boden ook een route van 1,2 km, prima te doen met de kinderen en de check bij de balie leerde ons dat het alleen verharde weg was en de verzekering dat de buggy “natuuuuuurlijk mee kon.”
Mee kon ie wel ja, maar ermee vooruit was een ander verhaal. Al na 100 meter bleek de weg regelmatig versperd door boomtakken en was het pad niet “a little bit steep” maar gewoon ordinair hartstikke steil. En zeker in 30+ temperaturen met een luchtvochtigheid van 80% (ik overdrijf niet. Echt. 80%). Enfin, al gauw constateerde Evi een wormpje op de grond. Bloedzuigers.
Naast een hekel aan kikkers heb ik ook een pleurishekel aan beesten die van me parasiteren, dus een bloedzuiger is een goeie tweede achter de kikker. En na Evi’s constatering dat er een bloedzuiger lag, nog 30 minuten zeker te wandelen en de weg die voor ons lag kon het bijna niet missen: we zouden wel eens een bloedzuiger kunnen oppikken. Of twee. Of achttien.
Nog niet gedacht of een van die monsters zat al op mijn hand, bij mijn voet en enkel. Ook Evi had er 3 te pakken en de blinde paniek sloeg even toe (Hans omschrijft het als: je deed echt heel erg lijp, doe ‘s normaal, zo’n klein beestje.) Gelukkig is daar de immer kalme redder in nood Hans (ook bekend als Hendrikus) die ons vakkundig heeft bevrijd van de monsters, terwijl ik hem geloof ik de liefelijke woorden: “jij ook met je kut-jungle, we gaan!!” heb toegezongen. Dus maar weer terug vanwaar we kwamen, met nog een stuk of wat zuigers voor onderweg. Dan toch maar liever olifantensporen (poepkeutels ter grote van een bowlingbaan) zoeken vanuit de auto.

Volgende stop: Haew Suwat Waterfall, ofwel de waterval waar Leonardo diCaprio vanaf springt met z’n vrienden in de film The Beach. Dat is meer mijn jungle stijl: parkeren bij de entree, trapje af naar beneden en toch midden in de jungle staan. Zonder bloedzuigers. Bedankt.
Haew Suwat is niet de hoogste waterval in het park, maar zeker wel een mooie. Via trappen kun je dus helemaal naar beneden en sta je aan een klein meer met boven je hoofd de waterval. Mooie plek om even wat nieuwe familieportretten te schieten ook. Niet alleen onze gedachte maar ook die van zo’n beetje elke andere toerist die daar rondliep.

Dat het hier flink tekeer kan gaan qua regen en onweer hadden we al wel gemerkt, maar vanavond ondervonden we het aan den lijve. Nog even eruit voor wat te eten, vlak voor het donker wordt, kunnen we op tijd weer terug zijn, was het idee. Uiteindelijk resulteerde het in 18km omrijden op de snelweg omdat we telkens vanwege slecht zicht de U-turn misten; de regen kwam met enorme, veertig kuub bakken uit de hemel, het onweerde, het zicht was slecht, in een land waar het asfalt ook niet echt zoab is zeg maar; de weg veranderde vrij rap in een soort zwembad... in India heb ik ooit een schietgebedje gedaan in de auto vanwege in de nacht rijden en telkens een hartverzakking krijgen door tegenliggers (zie elders in dit blog over India, Khajuraho)... dit autoritje kwam er heel goed bij in de buurt. Het einde in Thailand op een troosteloze snelweg, omdat het weer zo erbarmelijk was. Ik zag het al voor me. Maar dan is daar altijd weer Hans, die ergens toch een roeping als ambulance chauffeur of een andere variant op crisisvervoer ofzo gemist heeft, want die blijft immer kalm en heeft ons weer keurig naar huis gebracht. “Papa is toch jouw prins, mama?” Zei Evi eerder. Ja. En superheld omdat ie ons altijd weer veilig uit dit soort situaties loodst. En voor wie zich nu bezorgd maakt om een herhaling: een keer zo’n ritje was prima hoor, volgende keer rijden we gewoon weer braaf overdag. Zien we ook nog, vlak voordat we de oprit van ons huis opdraaien, een joekel van een kikker voor de auto weg springen (ik krijg vast geen kudo’s van Boeddha als we er wat mij betreft ook prima overheen hadden kunnen rijden?) en daarmee is de dag vol vervelende beesten wel gecompleteerd.

Morgen vertrekken we na een paar heerlijke dagen in ons prachtige huis naar onze volgende bestemming; Kanchanaburi met een tussenstop in Ayuthaya voor wat tempelbezichtigingen. Het is jammer om hier weg te moeten (fantastisch huis, prachtige omgeving (behalve de kikkers), lieve mensen die goed voor ons zorgen, een fijn zwembad en heerlijk tot rust komen, maar het is ook leuk om weer naar een nieuwe bestemming te gaan. Ik meld me weer vanuit Kanchanaburi.