On the boat again

De ochtend van onze derde dag Bangkok is ook weer prima besteed. Het plan was simpel: we gaan fietsen in Bang Krachao, de groene long van Bangkok aan de overzijde van de rivier. Alleen even naar de pier komen voor de boot. De tuk tuk driver die we vroegen om Khlong Toey pier keek ons vooral vreemd aan en lachte ons nog net niet uit. Blijkbaar is met de tuk tuk zo’n end de stad door niet per se gebruikelijk en bovendien een stuk duurder dan met de taxi (maar je hebt wèl een mooier uitzicht!). Wat onderhandelen over de prijs, oké, we gaan. Onze driver vraagt het maar eens. En nog eens. En nog eens. Vraagt ons af en toe wat in iets wat door moet gaan voor Engels en we vragen ons af of hij ons wel begrijpt, maar toe maar. En dan worden we gedropt bij een minuscuul bordje, met Khlong Toey pier, dat zal het wel zijn dan, toch? Wel een rare toegangsweg, zo vlak naast een soort afwatering. Beetje gekke brug ook, wat aan elkaar gespijkerde planken. Voor een plek die veel toeristen trekt is het allemaal wat provisorisch aangepakt. O, de aanlegsteiger is ook zo’n expeditie robinson achtige plankenpuzzel. Hmm, nou voorzichtig dan maar en dan zijn we er zo. Bij 3 op reis zag het er wel toch echt anders uit hè? Een boottochtje van 3 minuten verder staan we weer aan de kant. Geen fiets te bekennen, geen informatie, eigenlijk geen levende ziel. Dan maar even verder lopen. Na een ijskoffie en een smoothie (een café was er dan wel. Prioriteiten hè mensen.) gaan we weer vrolijk op pad, de fietsverhuur zal wel om de hoek zijn. Na wat navraag bij de
locals wijzen die ons ook gewoon de bocht om. Komt goed, bedankt jongens! En hou die hond bij je!

Dus we lopen. En lopen. En een kilometer verder constateren we toch dat we misschien niet goed zitten. Maar voor we de kaart erbij pakken horen we allemaal muziek bij een tempel vandaan komen. Nieuwsgierig als we zijn lopen we allemaal die kant op en we belanden midden in een begrafenisstoet. Een beetje ongemakkelijk maar als het eerste familielid Isabel vrolijk op de foto probeert te zetten, valt ook aan onze kant de schaamte weg en fotograferen we het geheel. Dat blijkt ook prima, niemand die zich er aan stoort en bovendien wordt de hele happening door de familie ook van begin tot eind gekiekt en gefilmd. Wanneer het klaar is en iedereen aanschuift voor de koffietafel (uitgebreide rijsttafel, veel beter) gaan we maar eens verder en komen we nu toch echt tot de conclusie dat we niet goed zitten. Met een naderende regen- en onweersbui, twee vermoeide kinderen en de intense warmte nemen we toch maar even een taxi om ons wel naar het juiste punt te brengen. Eenmaal daar staan er rijen fietsen, maar lijkt niemand er meer echt zin in te hebben. De steiger voor de boot is nog een kilometer lopen. Laten we dat dan maar doen. Dus zo wandelen we door het groen terug naar de boot, met vanaf de rivier een werkelijk fantastisch uitzicht over Bangkok. Het is nogal gek om met zo’n simplistisch bootje langs de grote containerschepen te varen die even verderop in de grote haven van Bangkok liggen. Al met al kregen we niet waar we voor kwamen maar hadden we wel een mooie ervaring erbij, eentje die nog verder versterkt werd door het boottochtje einde van de middag over de rivier, met fantastische uitzichten op de wolkenkrabbers en Royal Palace.

Inmiddels zijn we gearriveerd op Koh Samed, onze laatste bestemming waar we, zoals het er nu naar uitziet, weinig meer gaan doen dan een beetje luieren en de bruine kleur nog wat opvijzelen. Iedereen is moe maar voldaan na een prachtige reis vol mooie momenten. En aan die mooie momenten voegen we er hier in onze laatste dagen nog gemakkelijk een paar toe, want we zitten in een geweldig hotel, aan het strand, waarbij ook echt letterlijk alles aan het strand is: eten, drinken, spelen aan zee.. met een paar passen zijn we van hotelkamer naar zee. We zitten op Ao Phai, een strand aan de oostkant van Koh Samed met mooie zandstranden en meters de zee in lopen zonder dat het diep wordt. Had ik al gezegd dat de temperatuur van de zee warm badwater is? Het is heerlijk. Zelfs Evi heeft zich vandaag - voor het eerst - vrijwillig in het water gewaagd. Eindelijk, want na de stranden van Sri Lanka, Mexico en Thailand werd het ook wel eens tijd dat ze inzag dat de zee toch echt een feest kan zijn :-) de verdere tijd wordt besteed aan de bouw van imposante zandkastelen/racebanen/ruimteschepen/modderpoelen. Voor het eerst deze vakantie kan ik het tijdschrift, dat ik nota bene 3 weken geleden in Nederland kocht, lezen. Het is eigenlijk gewoon ordinair hard werken, zo’n vakantie.

Tijdens het diner op het strand vanavond werden we nog verrast met de muziekkeuze. Ik vind het nogal wat als je binnen een kwartier My Heart Will Go On van Céline Dion draait, Elton John met Can You Feel The Love èn Mariah Carey en Whitney Houston met Miracles. Iemand heeft de knuffelrock 12 cd uit 1998 ergens in de kast gevonden, dat kan echt niet missen. Hans was duidelijk niet te porren voor de beoogde romantische sferen, die haakte al af bij Ronan Keating. Maargoed, uiteindelijk smaakte het eten meer dan prima, genoten de dames van hun smoothies en het wordt daarmee vast niet ingewikkeld om ons hier nog even te vermaken.

Een goede afsluiter voor een fantastische vakantie, die voorbij is gevlogen en jammer genoeg nu bijna echt ten einde is.