I'm sure I'll go to heaven

Hue, 11:00

Inmiddels zijn we weer wat dagen gevorderd in onze reis. Sterker nog: de eerste twee weken zitten er al op, en het einde van Vietnam komt in zicht.
De afgelopen dagen hebben we ons mogen vermaken in het prachtige, rustige en over-vriendelijke Hoi An. Heerlijk ontspannen!
En wat is natuurlijk een absolute must in Hoi An? Juist, kleding laten maken!
Na wat rondgeshopt te hebben vonden we in onze straat een lief dametje die ons meteen vriendelijk van dienst was. Eerst maar eens beginnen met een simpele broek om te kijken hoe dat er uit ziet.
Dezelfde avond was het klaar...perfect fit! Dus toch maar besloten om een pak te laten maken voor mezelf, chique en wel met een satijnen binnenvoering :-)
Tegelijkertijd kwamen we er achter dat het in Hoi An die avond Lunar Festival was; het festival waarbij men de doden herdenkt en tot boeddha bidt. Mooi met kleine altaartjes op straat en mensen die overal staat te bidden.
Het allermooiste: wij hadden van onze kleermaakster een uitnodiging om bij haar te komen kijken, ze zou vanalles aan ons uitleggen en we mochten meekijken.
En even alvast de doorpas komen doen voor het pak natuurlijk...

Om 18:00 stipt stond ze buiten met haar altaar; bloemen, geld (amerikaanse dollars omdat er zoveel amerikanen zijn gesneuveld..) eten, drinken...alles! Dat we er ook nog eens een uitgebreide uitleg bij kregen en daarna werden uitgenodigd om de etenswaren mee op te eten was een kersje op de taart. I'm sure I'll go to heaven, zei ze, omdat ze in het goede van mensen geloofde en Boeddha zag dat ze goed leefde. Mensen zijn echt gelovig en gaan daar allemaal op hun eigen manier mee om. Mooi om te zien.

Hoi An is het perfecte stadje (dorp) om even op adem te komen. Je kunt er heerlijk fietsen (naar het strand bijvoorbeeld, waar je je als een prinsesje kunt laten bedienen; het bounty-gevoel zullen we maar zeggen), je kunt er heerlijk wandelen (langs de boulevard die 's avonds standaard overstroomt) en je kunt er heerlijk eten en drinken. En goedkoop!

Met een beetje pijn in het hart heb ik dan ook afscheid genomen van Hoi An, om door te reizen naar Hue.
En Hue is...eh....ja een wereld van verschil met Hoi An. De vriendelijkheid (met name de hartelijkheid) is hier lang niet zo aanwezig en de touts zijn irritanter dan in de meeste plaatsen.
Gister in een hopeloze bus (een blazende airco waar mijn linkeroor nog lang nachtmerries van zal hebben, nu snappen we ook waarom ze hier zoveel tijgerbalsem gebruiken) rondgecrosst in het DMZ gebied, wat leuk was, maar meer dan dat ook niet. De Vinh Moc tunnels waren absoluut een hoogtepunt van de dag, maar veel te kort! Nog geen 30 minuten in de tunnels! Ach ja...niks aan te doen. We hadden wel een erg leuke guide.
' I'm sure I'll go to heaven, because I've been in hell for a long time' zei hij, over de oorlog. Dat is de tweede keer in korte tijd dat ik dat hoorde.

Mensen hier geloven in het goede van anderen en dat is duidelijk te merken.
Behalve in Hue dan, want ik kan niet wachten om weer weg te gaan hier.