Arriverderci!
Blijf op de hoogte en volg Fleur
04 Augustus 2019 | Nederland, Nijmegen
Het is een beetje vals spelen, maar formeel gezien geldt dit nog als onze laatste vakantiedag (want: vanochtend vertrokken uit de Elzas) en dus kan ik nog mooi in één epistel onze laatste week samenvatten.
Op de berg was het goed toeven, dat moge duidelijk zijn. Het werd op de laatste avond nog een klein beetje verstoord door de buren een kilometer verderop die elke week op dinsdag, donderdag en zaterdag een feest houden. Ik vermoed dat dit Ik Vertrek types zijn, die ergens op een heuvel in Toscane een paar tenten hebben neergepleurd en er een “paard-en-kampeervakantie-in-Toscane” van hebben gemaakt. De Snollebollekes klonken (te) luid en overduidelijk tot zeker 8 heuvels verder: Hollands Finest in de heuvels van Toscane. Want waar ik echt op zit te wachten in zo’n mooie omgeving is K3, Snollebollekes en de Party Animals. Ben benieuwd of de paarden op stal ook zo gelukkig worden van drie avonden per week pleurisherrie.
Desondanks kon het de pret van drie dagen rust en stilte niet bederven. Op de laatste dag hebben we Siena alsnog een herkansing gegeven, en dat bleek een prima keus. Isabel werd tijdens de lunch nog bijna uitgehuwelijkt aan de zoon van de ober (Davide, 3 jaar, krullend haar, bruine ogen, prima partij) maar daar voelde de prinses zelf weinig voor. De vader trouwens ook. Een Italiaan behoort blijkbaar niet tot de keuzemogelijkheden. Einde dag zijn we op jacht gegaan naar de wijn. Aangekomen bij het wijnhuis in kwestie met de wijn, die al de hele middag in de achterbak had geleden, werden we toch wat vreemd aangekeken. Ergens kregen we al het gevoel dat we hier niet weg zouden gaan met een goedkoop flesje wijn. Het was ook niet dezelfde. Nee, uiteraard niet, zij produceerden kwaliteit. Jaja.
Kort verhaal lang: we namen drie flessen mee terug.
De laatste dagen op de camping hebben we in zen modus gesleten aan het zwembad en donderdag zijn we eindelijk ook maar eens naar de toren gaan kijken. Ondertussen is het me niet gelukt alle familieverhoudingen in kaart te brengen. Het voelde ook een beetje als spelbederf toen ze allemaal bij elkaar zaten te eten, daarmee leken de verhoudingen ineens visueel en dus was het spelletje af. Het doet er eigenlijk ook niet toe, want vanwege onze enorme zen modus konden we Roberto - UN APPLAUSOOOOO! - met zijn avondvullende geleuter en spelletjes goed hebben. En zelfs de strenge badmeester leek ineens minder streng in de laatste dagen. Af en toe kwam er zelfs iets dat leek op een glimlach.
De terugreis voorspeldde veel ellende met Zwarte Zaterdag enzovoort, maar dat leek alles mee te vallen. Alleen voor de tunnel een uur wachttijd. Voordat we zelf de beslissing hadden genomen had de navigatie de keus al voor ons gemaakt: lekker over de Gottardpass.
Ik hou niet van hoogtes. Elke vakantie weer komt dat moment weer voorbij: de eerste keer Italië in de koepel in de st Pieter, Maleisië zelfs twee letterlijke toppunten met een of andere zwevende brug en de Batu grotten, in New York stond ik met het zweet op de rug in een veel te krap liftje omhoog naar de tigste verdieping van de Rockefeller Tower en dit jaar kreeg ik de Gottardpass voor de kiezen. De weg naar het huis op de berg leek ineens kinderlijk eenvoudig, kort en relatief pijnloos in vergelijking met dit 45 minuten durende drama. Wat ook niet helpt, is ineens 2 kinderen op de achterbank die vooral roepen hoe diep het wel niet is: “kijk dan mama! Alles is superklein!” Ja kinderen, ik zie het. Hopelijk hebben ze naast een uitzichtpunt op de top ook een AED klaar staan voor me.
Gelukkig is daar dan altijd weer autocoureur Hans, die ons altijd en overal weer veilig over de weg loodst en van wie ik dan een paar grappen moet verduren: “we rollen heus niet terug de berg af.” Bedankt, ik was alleen maar bang dat we in een ravijn zouden gaan vallen, nu heb ik er nog een angst bij. Altijd behulpzaam, die van mij.
Hoe het ook zij: de vakantie zit er op. Het is mooi geweest, genoeg pizza’s gegeten. We gaan ons bezinnen op volgend jaar.
Op de berg was het goed toeven, dat moge duidelijk zijn. Het werd op de laatste avond nog een klein beetje verstoord door de buren een kilometer verderop die elke week op dinsdag, donderdag en zaterdag een feest houden. Ik vermoed dat dit Ik Vertrek types zijn, die ergens op een heuvel in Toscane een paar tenten hebben neergepleurd en er een “paard-en-kampeervakantie-in-Toscane” van hebben gemaakt. De Snollebollekes klonken (te) luid en overduidelijk tot zeker 8 heuvels verder: Hollands Finest in de heuvels van Toscane. Want waar ik echt op zit te wachten in zo’n mooie omgeving is K3, Snollebollekes en de Party Animals. Ben benieuwd of de paarden op stal ook zo gelukkig worden van drie avonden per week pleurisherrie.
Desondanks kon het de pret van drie dagen rust en stilte niet bederven. Op de laatste dag hebben we Siena alsnog een herkansing gegeven, en dat bleek een prima keus. Isabel werd tijdens de lunch nog bijna uitgehuwelijkt aan de zoon van de ober (Davide, 3 jaar, krullend haar, bruine ogen, prima partij) maar daar voelde de prinses zelf weinig voor. De vader trouwens ook. Een Italiaan behoort blijkbaar niet tot de keuzemogelijkheden. Einde dag zijn we op jacht gegaan naar de wijn. Aangekomen bij het wijnhuis in kwestie met de wijn, die al de hele middag in de achterbak had geleden, werden we toch wat vreemd aangekeken. Ergens kregen we al het gevoel dat we hier niet weg zouden gaan met een goedkoop flesje wijn. Het was ook niet dezelfde. Nee, uiteraard niet, zij produceerden kwaliteit. Jaja.
Kort verhaal lang: we namen drie flessen mee terug.
De laatste dagen op de camping hebben we in zen modus gesleten aan het zwembad en donderdag zijn we eindelijk ook maar eens naar de toren gaan kijken. Ondertussen is het me niet gelukt alle familieverhoudingen in kaart te brengen. Het voelde ook een beetje als spelbederf toen ze allemaal bij elkaar zaten te eten, daarmee leken de verhoudingen ineens visueel en dus was het spelletje af. Het doet er eigenlijk ook niet toe, want vanwege onze enorme zen modus konden we Roberto - UN APPLAUSOOOOO! - met zijn avondvullende geleuter en spelletjes goed hebben. En zelfs de strenge badmeester leek ineens minder streng in de laatste dagen. Af en toe kwam er zelfs iets dat leek op een glimlach.
De terugreis voorspeldde veel ellende met Zwarte Zaterdag enzovoort, maar dat leek alles mee te vallen. Alleen voor de tunnel een uur wachttijd. Voordat we zelf de beslissing hadden genomen had de navigatie de keus al voor ons gemaakt: lekker over de Gottardpass.
Ik hou niet van hoogtes. Elke vakantie weer komt dat moment weer voorbij: de eerste keer Italië in de koepel in de st Pieter, Maleisië zelfs twee letterlijke toppunten met een of andere zwevende brug en de Batu grotten, in New York stond ik met het zweet op de rug in een veel te krap liftje omhoog naar de tigste verdieping van de Rockefeller Tower en dit jaar kreeg ik de Gottardpass voor de kiezen. De weg naar het huis op de berg leek ineens kinderlijk eenvoudig, kort en relatief pijnloos in vergelijking met dit 45 minuten durende drama. Wat ook niet helpt, is ineens 2 kinderen op de achterbank die vooral roepen hoe diep het wel niet is: “kijk dan mama! Alles is superklein!” Ja kinderen, ik zie het. Hopelijk hebben ze naast een uitzichtpunt op de top ook een AED klaar staan voor me.
Gelukkig is daar dan altijd weer autocoureur Hans, die ons altijd en overal weer veilig over de weg loodst en van wie ik dan een paar grappen moet verduren: “we rollen heus niet terug de berg af.” Bedankt, ik was alleen maar bang dat we in een ravijn zouden gaan vallen, nu heb ik er nog een angst bij. Altijd behulpzaam, die van mij.
Hoe het ook zij: de vakantie zit er op. Het is mooi geweest, genoeg pizza’s gegeten. We gaan ons bezinnen op volgend jaar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
