Daar bovenop de berg...

Traditioneel eindigt mijn verjaardag altijd met regen en/of onweer. Het is fijn om te constateren dat dit jaar geen uitzondering was. Sterker nog: ik geloof niet dat ik eerder zolang een feestelijk verlichte hemel heb gezien, tezamen met een stortvloed aan regendruppels. Die had ik overigens dan wel weer kunnen missen.. Het was enigszins overdreven dat de regenfeestvreugde nog moest aanhouden tot ver op de zondag, als een soort verlengde afterparty. Maar: een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. En bovendien, we zouden toch Roberto en z’n microfoon voor een paar dagen gaan ontvluchten.

Overdag brachten we de dag trouwens door in Pietrasanta, nergens specifiek om bekend, maar vol met schilderachtige straten en pleintjes en blijkbaar ooit ook ontdekt door kunstenaar Fernando Botero, die hier en daar wat van zijn voluptueuze beelden had geplant en een special appearance had in de lokale kerk, met een schildering van de hemel en de hel. Het bezoeken waard, mocht je ooit in de buurt zijn.

Onze vakantiebestemmingen zoeken we meestal uit volgens een bepaald stramien: het moet er warm zijn als wij er zijn, je moet er kunnen rondreizen en het eten moet er goed zijn. Dat het met dat laatste wel goed zit in Italië is een feit. De supermarkt heeft aan ons hier een goede klant; de koelkast wordt maximaal afgevuld met Italiaanse lekkernijen. En even zo vaak eten we buiten de deur, want om de hoek bij de lokale osteria werkt Daniela. Type: Italiaanse oma die je graag wil adopteren vanwege haar magnifieke pasta’s en die Jamie Oliver streng leert hoe je een fatsoenlijke ravioli maakt, ergerns in de Toscaanse heuvels, tussen de olijfbomen en druivenranken. In haar osteria maakt ze de pizza’s zelf, spreekt ze net iets meer dan 5 woorden Engels en alles op haar kaart smaakt vermoedelijk heerlijk (we zijn met het aantal keren dat we zijn geweest op 1/15e van de kaart geloof ik). Zelfs de eerste keer toen ze “verdura mista” in plaats van “frittura mista” verstond en aan kwam zetten met een soort babyhap met broccoli, wortelen en courgette, smaakte het nog steeds heerlijk. Als we weer terug zijn in Pisa, gaan we weer bij haar eten.

Ik zei eerder “als we weer terug zijn.” Want we zijn verkast. Naar een huis op een berg in het dorp Peccioli. Bij eveneens een gezellige Italiaanse nonna die haar appartementen verhuurt en op haar beste Engels (2 woorden) af en toe een praatje komt maken. We zitten drie zalige, kinderanimatieloze dagen bovenop de heuvel, met een zwembad, olijfbomen, druiven en het meest fantastische uitzicht ooit. Lang leve AirBnB. De weg er naartoe kan overigens wat mij betreft zo de boeken in als één van Europa’s gevaarlijkste wegen, vol bochten, steile hellinkjes en hobbelige stukken. Bij de 10% helling waar we niet goed konden overzien hoe de weg liep, vond Hans het vooral jolig om dit feit nog eens extra te benadrukken: “kijk dames, ik zie helemaal niet hoe de weg loopt (...) O gelukkig toch wel.” Ja, de sfeer op dat soort momenten is uitzinnig in de auto. Net als mijn bloeddruk.

Onderweg naar San Gimigniano vandaag stelde Hans dat ik ook prima een stuk kon rijden. Tussen de zenuwinzinkingen door denk ik dat ik ons prima het ravijn in zou kunnen sturen, dus beter maar niet. Bovendien haalt Hans Verstappen buitengewoon veel plezier uit dit soort tripjes, onze Hyundai i30 verandert spontaan in een Land Rover met 4WD. In San Gimigniano zelf hadden we een deja vu op het plein bij de ijssalon; 11 jaar geleden stonden we hier ook een ijsje te eten. Toen had ie net allerlei prijzen gewonnen. Sinds die tijd is er weinig meer bijgekomen qua prijs, constateerden we vandaag. De smaak was er in ieder geval niet minder om. De terugweg van San Gimigniano had als hoogtepunt een doortocht door Poggibonsi, iets dat bij ons voorheen alleen bekend was door het programma van Bert Visscher. Het riep in ieder geval eindeloos veel vragen op voor Hans.

Vanavond ben ik gaan hardlopen. Het moest er een keer van komen, want ik sleep niet twee weken lang hardloopschoenen mee om ongebruikt mee terug te nemen. Maar de weg in Pisa aan de camping is niet erg hardloopvriendelijk en langs het strand lijkt toch niet echt een optie. Het alternatief is dus hier voor handen in Peccioli, ware het niet er hier geen rechte weg bestaat. Het is heuvel op of heuvel af, een middenweg is er niet. De beloning is echter groots, want de uitzichten over de zijpaadjes zijn werkelijk fantastisch. Toscane zoals op de plaatjes, met glooiende heuvels, goudgele hellingen met ronde balen stro, wijnranken en hier en daar een huis. Tel daar een prachtige zonsondergang bij op en je zou bijna gaan overwegen om je bestaan in Nederland vaarwel te zeggen, een agriturismo te kopen en hardlooprondjes op de heuvel te gaan organiseren.

Haha, echt niet!

De jumboman bezorgt hier vast niet aan huis en dat je buren een kilometer verderop wonen lijkt me ook weinig gezellig. Maar voor nu is het een mooi plekje om nog even te blijven. Had ik al gezegd dat de eigenaresse ook een prima fles witte wijn in de koelkast had gezet? Van de lokale wijnboer. We hebben het adres, dus morgen gaan we op jacht om een fles of wat te scoren.