Bangkok

Ronald Goedemond heeft een uitstekende sketch over Thais eten. Want ‘a little spicy’ betekent hier dat je een brandblusser voor je mond en binnenste nodig hebt. Dat werd maar eens te meer duidelijk toen ik gister een red curry bestelde die volgens de dame van ons hotel/restaurant ‘a little bit spicy’ was. Het blijft een ingewikkelde kwestie, spicy en non-spicy.

Ik schreef dit eerder deels terwijl ik op de vijfde verdieping van ons hotel uitkeek over Bangkok, over de wijk Banglampoo, vlak bij Khao San Road. Het regende en onweerde en hield even flink huis, vandaar het hotelkamer intermezzo. Vandaag is dat precies hetzelfde. We hadden gister een prima ritje naar Bangkok dat voorspoedig verliep. Onderweg hebben we nog even gezwaaid naar de bloemenkransen verkopende Thaise Captain Amerika, die ons eerder een prachtige slinger verkocht. Het bleek relatief eenvoudig om het hotel te vinden (is wat hè. Een adres vinden blijkt 2 weken het meest ingewikkelde van de hele vakantie en in deze metropool rijden we er zo naartoe.) binnenkomst in Bangkok geschiedde over een enorme brug, waarbij we prima zicht hadden op de immense skyline van Bangkok. Een fantastisch uitzicht, vol met wolkenkrabbers, fly-overs en hier en daar een plukje groen. Tassen afgeven bij het hotel, en door om de auto weg te brengen. We constateerden nog een opmerkelijk verschil met de rest van Azië.. het getoeter. Er is geen getoeter. In alle overige landen die we in Azië hebben bezocht was de toeter prominent aanwezig, maar hier is het stil. Sommige voorrangsregels hebben we na twee weken nog steeds niet weten te ontcijferen maar de ervaring leert dat goed kijken, hoffelijk zijn en een beetje inschikken altijd helpt. De conclusie: autorijden in Thailand is prima te doen.

Op ons ritje terug werden we voor het eerst deze vakantie kort geconfronteerd met de minder mooie kant van Thailand. Sloppenwijken midden in de stad, weggestopt ergens onder de straat, daglicht dat er nauwelijks meer komt en gelegen aan water dat meer doet denken aan een riool danwel afvalstort dan aan een schoon kanaal. Het blijft telkens een treurig gezicht om te zien. Overigens; de geur in de straat voor ons eigen hotel zorgt ook voor een flashback naar thuis. Het ruikt in de straat naar een inzamelvoertuig dat ten tijde van een hittegolf GFT ophaalt. De weeïge lucht is onmiskenbaar.

Na ons oponthoud in het hotel zijn we met de tuk tuk (voor het eerst deze vakantie!) naar Wat Pho gegaan, waar de grootste liggende boeddha te bewonderen is. Naast boeddha is er een uitgebreide selectie stupa’s, weelderig gedecoreerde gebouwen met sprookjesachtige daken... een feest om naar te kijken en vooral Evi vond alles even mooi. De boeddha maakte indruk (“ik zie helemaal geen voeten!”) en achter boeddha’s rug (letterlijk) was het spelletje centjes in een potje doen een goed tijdverdrijf. Maar de terugreis in de tuk tuk was waarschijnlijk het hoogtepunt.
En met een pizza in de avond was het feest voor de dames compleet en is het ook duidelijk: we zitten niet meer in een klein dorp in Thailand, we zitten in Bangkok, waar pizza, hamburgers en friet dagelijks weer op het menu staan samen met Thai food. En het moet gezegd: na twee weken veel rijst, noodels en curry is een hamburger ook weer eens lekker.

We zijn ook nog even gaan wandelen, waar we stuitten op een gezellig parkje waar een horde Thaise dames open air aerobics stonden te doen. Heel gezellig wel hoor, maar wie verzint dat? Het was na zessen, maar zeker nog boven de 30 graden en daarmee bloedheet. Maar deze dames lieten zich duidelijk niet kennen en aan het ritme te zien kwamen ze er vaker, want de pasjes zaten er soepel in. Onze dames hebben zich ook nog van hun beste kant laten zien door even mee te springen (tot grote hilariteit van sommige sportende dames).

Vandaag zijn we onze dag begonnen op audiëntie bij de koning. Tot teleurstelling van Evi was de koning zelf niet thuis om
ons te ontvangen, terwijl we er nog zo op gekleed waren. Evi speciaal voor de koning in jurk, Isabel met haar nieuwe geliefde Minnie mouse shirt en ik in lange broek. Hoe? Ja, lange broek. Dat moet. Ook al is het 36 graden (om 10 uur) en stook je jezelf op met je lange broek aan, Rama de Tiende wil geen enkels zien. En eigenlijk ook geen ellebogen, maar dat ging me toch wat ver. Aangezien dat oogluikend wel wordt toegestaan, doen we dat dus maar mooi wel. Hendrikus werd ook uit de rij geplukt, want ook zijn broek was niet keurig genoeg. Die werd naar een ruimte binnen gedirigeerd alwaar hij als bij de mini playback show door Hennie’s tovertunnel ging en terugkwam in, jawel, een broek met olifantjes. Iedereen die ooit in Azië is geweest kent ze wel; van die hippiebroeken met olifantenprint. Lijkt zo leuk hier, eenmaal terug in Nederland snap je niet hoe je er ooit in kon lopen. Maarja. Enkels bedekt geldt ook voor mannen, en zo liep Hans met een hippie-olifantjesbroek. Er zijn foto’s als bewijsstuk, geen zorg.

Wat Pra Kaew blinkt als een spiegel van de veelheid aan goud op alle gebouwen. Het is zoveel, dat het kitsch ontstijgt en gewoon weer mooi wordt. Alles is gedecoreerd met de fijnste bloemmotiefjes, geometrische patronen en ingelegd met gekleurde stenen en goud. Evi herkende de reuzen bij de deur als de wachters van de Indische waterlelies maar vond de gouden stupa toch het mooist. Het is overigens de eerste plek waar we komen waar zóveel toeristen zijn. Hele meutes Chinezen, die het bordje ‘quiet please’ duidelijk nier begrepen met hun gekakel en geschreeuw. Maar ook de Thai zelf komen en masse met de ene na de andere tourgroep binnen en dat maakt dat het overal heel erg druk is. Tel daarbij op dat zo’n beetje iedereen ook nog minstens een selfie stick en een enorme camera heeft die intensief moet worden gebruikt en dan wordt lopen door het complex een soort hindernisbaan door de tourgroepen, selfie sticks en camera’s. Het is gelukt, we zijn er weer levend uitgekomen. Iedereen ook met 8 liter vocht minder, vermoed ik. Tijd voor een ijskoffie (een dikke hit hier en na 2 weken geen koffie heel welkom. Koffie is hier doorgaans vooral van die Nescafé zooi; warm water met een lepeltje poeder. Puur vergif als je het mij vraagt.) en uitrusten, daarna een duik in het zwembad ter verkoeling.

Ik moet nog wel even wat kwijt over de internetverbinding hier. Kijk, zelfs in Khao Yai, midden in niks, hadden we goede WiFi. Tegenwoordig essentieel op reis. Hier in ons hotel kregen we briefjes. Met van die codes. Om in te loggen en als je dan je telefoon weglegt, moet je weer opnieuw. Hopeloos en enorm ouderwets, je zou bijna verwachten dat ze ergens ook nog een internetcafé in het pand hier hebben weggestopt.

Vanmiddag gaan we ons eens onderdompelen in een 8 verdiepingen groot winkelcentrum met enorme foodcourt - een mens wil toch eten en keuze hebben, tenslotte. En bovendien moeten er nog wat souvenirs mee naar huis. En daar lijkt een Thaise shopping mall in Bangkok uitermate geschikt voor.