Hello baby!

Inmiddels lijken we het weer hier een beetje door te hebben. Overdag is het snikheet (gevoelstemperatuur volgens Weeronline 42 graden) en tegen 17u komt er wind en regen deze kant op. Het regent even kort en heftig en daarna is de gevoelstemperatuur nog maar 40 graden.... valt alweer mee hè? Maar dat drukt de pret niet hoor, je kan ook in een luizige 11 graden met regen en wind zitten... Hier kan je je korte broek gewoon aanhouden. Wel zo fijn. Dat betekent echter ook, dat als je nog wat wil ondernemen (eten, bijvoorbeeld. voor degenen die voor het eerst met het reisblog meelezen: dat is een vrij essentieel onderdeel van elk van onze vakanties) je er dus ‘s avonds uit moet. En aangezien er geen taxi of tuk tuk tot onze beschikking is, moet dat de auto zijn. In het donker. In Thailand. Nou, zo blijkt, dat gaat heel prima. Je auto zet je gewoon ergens neer waar het ook maar een beetje past, niks geen parkeermeter of parkeerschijf, gewoon praktisch oplossen die handel. Uiteindelijk bleken we niet op de foodcourt van Muak Lek beland of aan straat met de eetstalletjes, maar meer op een markt gedeelte met allemaal vers spul, maar nog niet of alleen half bereid. Desondanks lukte het toch om wat te vinden:
Een simpele mie (we wezen een andere aan. De mevrouw keek naar ons, glimlachte vriendelijk en zei: This one no spicy. You want? Ja, doe dan die maar..)
Iets dat leek op bitterballen zonder krokant korstje maar met kaasvulling en mayo en curry, tot groot genoegen van Evi.
Een spicy varkenscurry (zo spicy dat de sticky rijst er heel hard bij nodig is om je mond weer enigszins tot rust te brengen... maar lekker... O zo lekker..!)
En kipdijstukken op een bamboe spies, in een heerlijke marinade, waarbij we eigenlijk een Ikea instructie nodig hadden om de kip los te krijgen van de inventief gebruikte stokjes. De Thai die ons hebben zien peuteren moeten wel stiekem hebben zitten gniffelen om zoveel onvermogen.
Hans tikte ook nog een ander deel van de kip aan een spiesje op de kop (Evi: Hmm! Leverworst!) maar die heb ik laten passeren: kippenlever op spies.

Enfin, tekort aan eten dus zeer zeker niet. Vandaag op de markt grabbelde een van de verkopers op een marktje bij Pak Chong in de buurt uit een mand ineens 4 joekels van kikkers tevoorschijn. En hoewel ik best avontuurlijk ingesteld ben (vanmiddag wilden we ergens eten bestellen. Probeer dat maar eens zonder Engelse menukaart) mogen ze die onooglijke monsters wat mij betreft wel houden. De wel heel verse vis (want spetterde nog een beetje rond op de plaat) maakte veel indruk op beide dames. Zoveel dat ze er op de terugweg vakkundig door ons langsgeloodst moesten worden. Tekort aan aandacht hebben we ook niet want overal waar we met onze twee kleine blonde attracties komen blijft wat aan de strijkstok hangen (nu weer een suikerspin) of worden ze veelvuldig gekiekt met omaatjes voor allerlei Thaise fotoalbums. Heimelijk of gewoon onbeschaamd zo voor je neus, het gebeurt aan de lopende band. Bij de mevrouw die vanmiddag een fruitshake voor ze maakte, kregen ze na een paar slokken proeven nog een refill waarbij de beker zover afgetopt was dat het er gewoon letterlijk uitklotste. Omdat ze zo snoezig waren. En het omaatje dat vervolgens even voorbij kwam deed een nogal heftige imitatie van de heks uit Hans en Grietje door met haar nagenoeg tandeloze mond voortdurend te grijnzen en te voelen aan de bovenarmen van beide kinderen.

Trouwens, op de beroepsdeformatiebingokaart kan ik ook al een hoop afstrepen zeg. Vuilnisauto’s (achterladers, zonder ook maar enige vorm van veiligheidsmaatregelen. Waarom zou je ook. Je kan best bovenop zitten. En handschoenen. So overrated.), bosmaaier (hoezo werkschoenen? Als je je teen er af bosmaait, maai je toch lekker verder met 9 tenen?) vuilstort, (niks verbranden. Ophopen. Er kan altijd meer bij.), lokale papierinzameling (dat zag er dan wel netjes gebundeld uit. Maar het moet ook ooit ergens heen hè?) wijkveger (laten we zeggen dat het gebiedsgericht werken op beeld hier nog wat aandacht nodig heeft.)
Kortom: die is bijna afgestreept, kan ik thuis ook weer zeggen dat ik wat heb gezien van de Thaise wijze van afvalinzameling en beheer openbare ruimte. Mochten we ooit besluiten om een dependance te openen in Thailand trouwens, ik hou me aanbevolen hoor. Genoeg ruimte voor verbetering.

Vandaag (geen idee al meer welke dag het is) bezochten we Phimai. Net iets te ver rijden eigenlijk, maar wel de moeite waard want mooie oude Khmer tempels, die ons (de ouders van dit gezelschap) erg deden denken aan onze vakantiedagen in Cambodja, toen we ook toerden op de laatste dagen en het rood van de aarde en groen van de sawa’s zo’n indruk maakte qua kleur. Dat was ditmaal niet anders. Phimai was voor beide kinderen een feest: overal op, in en aan, dus Dora the Explorer en de vrouwelijke versie van Freek Vonk hadden het prima naar hun zin.

Op de terugweg bleek de navigatie een andere interpretatie te hebben van Muak Lek, waardoor we en passant ineens ergens bovenop de heuvels belandden. Een prachtig uitzicht, toegegeven, maar inmiddels al laat en iedereen was hongerig en moe. En dan ook nog een navigatie die je niet begrijpt, dat maakt niemands humeur gezellig. Overigens: Hans is inmiddels volledig ingeburgerd in de Thaise rijstijl en adopteerde met liefde de regel: de grootste heeft gewoon overal voorrang. Nadat we eindelijk weg waren van Muak Lek Hillside (zo’n metropool hier, niet te doen joh.) konden we nog even gauw een pad Thai op de lokale foodcourt scoren, kinderen nog even in het zwembad plonzen en dat was het dan weer voor vandaag. Tijd om dit tweede stuk op het dakterras vanaf m’n ligbed te schrijven.