Crococun

Dag 2.
Ergens tussen 2 en 4 s ochtends besloten onze duifjes dat het wel tijd was om wakker te worden. Prima in lijn met Nederlandse tijd en dus is de conclusie duidelijk: een beetje jet lag voor ons allen.
Aangezien het entertainmentteam (de ouders in kwestie) dit nog wat vroeg vond hebben we verwoede pogingen gedaan om tot nog wat slaap te komen, maar helaas.
En dus: broeden op plannen voor de dag.

En die begon zo rond half 9 met een ontbijtfeest in een van de lokale eeterijen. Huevos, huevos, huevos, en Maya granola. Whatever that may be. Ja, doe dan maar huevos met bacon. Krijg je ook gratis mole bij, of zoals evi zei: heb je ook poep bij je eten mama? Toegegeven; erg smakelijk ziet mole er niet uit. En lekker? Mwoah. Beetje saaiig, weinig smaak. In tegenstelling tot de pepertjes die we gister over onze quesedillas smeerden...
Na het ontbijt een wandelingetje langs het water. Ga door naar de volgende alinea als je de superlatieven over het water wil overslaan want hier komt ie dan:
Wauw. Wat een ongelooflijk prachtige, azuurblauwe, diepe, mooie kleur heeft het water hier. Het is zo helder dat je alle vissen en hun schaduw kunt zien, het oogt zo prachtig en fris, zo zonnig en feestelijk, ik kan er geen genoeg van krijgen. En dan dat champagne witte zandstrand. Zand zó fijn dat het zo door iedere zeef zou glijden, zonder enig schudden.
Wat het groen in Azië is, is het blauw in Mexico. Ik ben verkocht. Zó mooi...

Oke, genoeg. Ik wil nog graag dat jullie mijn andere verslagen ook lezen, dan helpt het vast niet als ik zo enorm opschep. Had ik al gezegd dat het echt zo ongelooflijk mooi blauw is? Gelukkig is het in Nederland vast betoverend wit. Heeft vast ook wat.

Wat ook wel wat heeft is het groot aantal speeltuinen en speelpleintjes waar de locals eten, spelen, dansen, muziek maken en ook open air bij de AA zitten. Tot zover het anonieme gedeelte in anonymous alcoholics. Evi maakte gister in ieder geval nieuwe Spaanse vrienden tijdens een spelletje tikkertje en had eveneens vrij vlot een Mexicaanse aanbidder van een jaar of 3 met het lijf van Billy Turf. Overigens is het maar goed dat Mexico ook speeltuinen biedt, want dat water en strand zijn vooralsnog niet populair bij Evi. Isabel stiefelde gister wel vlot achter Hans aan de zee in, die verheugt zich al op een volledig waterfestijn.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf, lig ik in mijn hangmat IN onze kamer, over heerlijk ontspannen gesproken. Wat een feest. Vanochtend hebben we onze ochtend doorgebracht met gids Evelyne en 200 krokodillen. Ik kan met recht zeggen dat dit waarschijnlijk de eerste en laatste keer is dat ik tussen zoveel van die prehistorische monsters stond. En om het verhaal compleet te maken: je mocht een 2 jaar oude krokodil vasthouden. Evi durfde niet, Hans had, heel handig en toevallig Isabel op de arm en ik voelde me soort van geroepen om geen mietje te zijn en gewoon te doen. En zo stond ik ineens met een babykrokodil in handen die vrolijk naar me knipoogde. Die kan ook weer van de bucketlist, voor zover dat er überhaupt ooit op stond.
Enig voordeel wat ik hiermee had, was dat ik daarmee de slang die ook rondging, mooi kon laten passeren. Ik had de krokodil al gehad...

Tig beesten en heel wat uitleg verder kwam er een eind aan de tour en kwam mijn innerlijke carnivoor boven. Al eerder hadden we in de straten verderop heerlijke broodjes gezien die met een soort pulled chicken worden belegd. Tijd om die bij de lokale foodstall naar binnen te werken. Het werd een dubbele portie, aangezien de dames de eerste ronde voornamelijk naar binnen hebben gewerkt. Over eten hebben we trouwens sowieso niet te klagen, Hans z'n spookverhalen over een saaie Mexicaanse keuken blijken vooralsnog vrij ongegrond. Lichter zullen we in ieder geval niet terugkomen.

Morgen verlaten we Puerto Morelos en verruilen we het voor Valladolid. Op naar ronde 2, waarbij onder andere Chichen Itza op het programma staat.