Hallo India!
Door: Fleur
Blijf op de hoogte en volg Fleur
30 Oktober 2011 | India, Udaipur
“Is this plane going to Udaipur, because the sign says Mumbai via Jodhpur.”
“ Yes” Hoofdknik.
“So this is going to Udaipur then, because it doesn’t say so on the bord.”
“ Yes it’s going to Udaipur, yes.”
Daar zaten we dus, in Delhi, na 24 gare uren reizen. In tegenstelling tot wat wij dachten is Helsinki zo’n beetje het meest duffe vliegveld ooit. Dat waren al 4 lange uren dus. Eenmaal in Delhi en een nacht zonder slaap verder, waren we allebei zo duf dat we het grootste deel van die 6 uur wachten slapend of geeuwend hebben doorgebracht. De vlucht naar Udaipur was dus een via-Jodhpur vlucht, maar er stond nergens – echt nergens – iets vermeld over Udaipur. Uiteindelijk op hoop van zegen toch maar ingestapt en nog steeds onzeker, want ook de pilot meldde iets over Jodhpur en Mombai, maar niks over Udaipur. Maar de man naast ons verzekerde ons dat het toch echt bestemming Udaipur was, Overigens heeft Jodhpur wel een mooi vliegveld; als het vliegtuig geland is wordt de overgang van de landingsbaan naar de gate weer vrij gegeven voor fietsers en brommers. Een soort spoorwegovergang dus.
En dan…eindelijk vakantie! Met de taxi op naar het hotel. Het ritje naar het hotel was in de eerste instantie een soort déjà vu van Hanoi: veel getoeter, geen echte baan waar in gereden wordt en vooral vanalles en nog wat op de weg. Zijdelings van de weg kleine hutjes, winkeltjes, koeien, spelende kindjes en veel plastic. Maar het beste van de rit was het laatste stuk: Central Udaipur met een te brede taxi voor de smalle straten (die gewoon gebruikt worden als 2 baans weg) en al toeterend op naar de Haveli. Briljant. Ervaring 1 om nooit te vergeten.
Gisteravond waren we dus moe – maarja…je wil wat zien, en zeker nadat we het uitzicht hadden gezien vanaf ons roof top restaurant: we kijken rechtsteeks op Lake Palace. Schitterend. Gedouchet, omgekleed en klaar voor een goed Indiaas maal. Op naar buiten dus! Eenmaal buiten valt het donker redelijk snel in na de schemering en (déjà vu 2) net als in Hanoi raken we op dag 1 eigenlijk in het donker al een beetje verdwaald in de nauwe straten zonder straatborden. Dan dus maar op gevoel een beetje links en een beetje rechts en uiteindelijk beland in een roof top restaurant. Palak Paneer (een soort tofu met spicy kruiden) en Vegetable Jaipuri (een chutney met bloemkool, fruit en vanalles meer) besteld met wat chapatti en daarbij geserveerd Special Tea. Special Tea heeft werkelijk niets te maken met thee. In je theekannetje zit namelijk bier. En dat drink je dus uit een theekopje (Ervaring 2 om nooit te vergeten). Want eigenlijk mag het niet geserveerd worden, maar hee, dit valt toch niemand op!
Na een nachtje heerlijk slapen wakker geworden met de net opgekomen zon boven Lake Pichola. Even geluierd en toen ontbeten met een soort van chapatti gevuld met ui, erwt en aardappel, met een yoghurtsaus erbij. Lekker! Ik ben er overigens wel al van overtuigd dat ik na deze vakantie nog tenminste 3 weken naar ui ruik. Dat stoppen ze hier werkelijk in elk gerecht. Goed, vol goede moed op naar City Palace. Half Udaipur had zich blijkbaar precies vandaag daar verzameld; een enorme drukte. Het is net Diwali geweest en dus hebben veel mensen (nog) vakantie die gevierd wordt met uitstapjes en familie. En dat de koning van Bhutan precies vandaag de City Palace heeft bezocht maakte het natuurlijk ook een attractie voor een hoop Indiers. Toch maar een guide meegesleept die ons veilig door de drukte heeft gebracht. Prachtig mooi allemaal, met name de miniatuurkunst is mooi om te zien. Hans denkt daar overigens anders over :)
Overigens: toen we stonden te wachten op onze tickets kwamen er drie kerels naar Hans of ze met m op de foto mochten. Prima, lekker doen. Wel apart dat ze allemaal naast mij komen staan. En dat de camera zo gericht is dat Hans er onmogelijk op kan staan. Er loopt ergens dus nu een indier trots z’n zogenaamde westerse vriendin te showen, haha!
Omdat we pas ‘s avonds de boat ride rond Pichola Lake zouden doen, besloten we om nog geen kaartjes te halen. Slechte keus, zucht. Want de kaartjes waren geheel uitverkocht toen we kwamen. Al die Indiers hadden ze mooi weggekaapr…tja. Verdorie, geen boatride dus en morgen vertrekken we al naar Jodhpur. Mooi balen dus, maar het is niet anders. Als goedmakertje hebben we de centen die we eigenlijk uit zouden geven aan de boat ride (schandalig duur overigens – meer dan 1000 rs; bijna 15 euro!) nu geheel opgegeten bij Abrai, het restaurant met het beste uitzicht over Pichola Lake. Meteen ook al die vegetarische belofte verbroken, want de chicken tandoori zag er te lekker uit.
Ik vind het hier heerlijk. Ja, er ligt hier en daar wat plastic, het is rommelig, verkeersregels zijn er niet, er is veel getoeter, koop je iets, dan krijg je er 6 indiers gratis bij, indiers zijn nog steeds meester in (voor)dringen en als vrouw wordt je voortdurend aangestaard, maar toch… mensen zijn ook vriendelijk, het eten is heerlijk, het is geweldig om hier lekker rond te wandelen en foto’s te maken. Ik heb enorm veel zin in alles wat nog komen gaat. Morgen op het programma; de temple in Ranakpur en dan gauw door naar Jodhpur.
Tot in Jodhpur dus, Namaskar!
“ Yes” Hoofdknik.
“So this is going to Udaipur then, because it doesn’t say so on the bord.”
“ Yes it’s going to Udaipur, yes.”
Daar zaten we dus, in Delhi, na 24 gare uren reizen. In tegenstelling tot wat wij dachten is Helsinki zo’n beetje het meest duffe vliegveld ooit. Dat waren al 4 lange uren dus. Eenmaal in Delhi en een nacht zonder slaap verder, waren we allebei zo duf dat we het grootste deel van die 6 uur wachten slapend of geeuwend hebben doorgebracht. De vlucht naar Udaipur was dus een via-Jodhpur vlucht, maar er stond nergens – echt nergens – iets vermeld over Udaipur. Uiteindelijk op hoop van zegen toch maar ingestapt en nog steeds onzeker, want ook de pilot meldde iets over Jodhpur en Mombai, maar niks over Udaipur. Maar de man naast ons verzekerde ons dat het toch echt bestemming Udaipur was, Overigens heeft Jodhpur wel een mooi vliegveld; als het vliegtuig geland is wordt de overgang van de landingsbaan naar de gate weer vrij gegeven voor fietsers en brommers. Een soort spoorwegovergang dus.
En dan…eindelijk vakantie! Met de taxi op naar het hotel. Het ritje naar het hotel was in de eerste instantie een soort déjà vu van Hanoi: veel getoeter, geen echte baan waar in gereden wordt en vooral vanalles en nog wat op de weg. Zijdelings van de weg kleine hutjes, winkeltjes, koeien, spelende kindjes en veel plastic. Maar het beste van de rit was het laatste stuk: Central Udaipur met een te brede taxi voor de smalle straten (die gewoon gebruikt worden als 2 baans weg) en al toeterend op naar de Haveli. Briljant. Ervaring 1 om nooit te vergeten.
Gisteravond waren we dus moe – maarja…je wil wat zien, en zeker nadat we het uitzicht hadden gezien vanaf ons roof top restaurant: we kijken rechtsteeks op Lake Palace. Schitterend. Gedouchet, omgekleed en klaar voor een goed Indiaas maal. Op naar buiten dus! Eenmaal buiten valt het donker redelijk snel in na de schemering en (déjà vu 2) net als in Hanoi raken we op dag 1 eigenlijk in het donker al een beetje verdwaald in de nauwe straten zonder straatborden. Dan dus maar op gevoel een beetje links en een beetje rechts en uiteindelijk beland in een roof top restaurant. Palak Paneer (een soort tofu met spicy kruiden) en Vegetable Jaipuri (een chutney met bloemkool, fruit en vanalles meer) besteld met wat chapatti en daarbij geserveerd Special Tea. Special Tea heeft werkelijk niets te maken met thee. In je theekannetje zit namelijk bier. En dat drink je dus uit een theekopje (Ervaring 2 om nooit te vergeten). Want eigenlijk mag het niet geserveerd worden, maar hee, dit valt toch niemand op!
Na een nachtje heerlijk slapen wakker geworden met de net opgekomen zon boven Lake Pichola. Even geluierd en toen ontbeten met een soort van chapatti gevuld met ui, erwt en aardappel, met een yoghurtsaus erbij. Lekker! Ik ben er overigens wel al van overtuigd dat ik na deze vakantie nog tenminste 3 weken naar ui ruik. Dat stoppen ze hier werkelijk in elk gerecht. Goed, vol goede moed op naar City Palace. Half Udaipur had zich blijkbaar precies vandaag daar verzameld; een enorme drukte. Het is net Diwali geweest en dus hebben veel mensen (nog) vakantie die gevierd wordt met uitstapjes en familie. En dat de koning van Bhutan precies vandaag de City Palace heeft bezocht maakte het natuurlijk ook een attractie voor een hoop Indiers. Toch maar een guide meegesleept die ons veilig door de drukte heeft gebracht. Prachtig mooi allemaal, met name de miniatuurkunst is mooi om te zien. Hans denkt daar overigens anders over :)
Overigens: toen we stonden te wachten op onze tickets kwamen er drie kerels naar Hans of ze met m op de foto mochten. Prima, lekker doen. Wel apart dat ze allemaal naast mij komen staan. En dat de camera zo gericht is dat Hans er onmogelijk op kan staan. Er loopt ergens dus nu een indier trots z’n zogenaamde westerse vriendin te showen, haha!
Omdat we pas ‘s avonds de boat ride rond Pichola Lake zouden doen, besloten we om nog geen kaartjes te halen. Slechte keus, zucht. Want de kaartjes waren geheel uitverkocht toen we kwamen. Al die Indiers hadden ze mooi weggekaapr…tja. Verdorie, geen boatride dus en morgen vertrekken we al naar Jodhpur. Mooi balen dus, maar het is niet anders. Als goedmakertje hebben we de centen die we eigenlijk uit zouden geven aan de boat ride (schandalig duur overigens – meer dan 1000 rs; bijna 15 euro!) nu geheel opgegeten bij Abrai, het restaurant met het beste uitzicht over Pichola Lake. Meteen ook al die vegetarische belofte verbroken, want de chicken tandoori zag er te lekker uit.
Ik vind het hier heerlijk. Ja, er ligt hier en daar wat plastic, het is rommelig, verkeersregels zijn er niet, er is veel getoeter, koop je iets, dan krijg je er 6 indiers gratis bij, indiers zijn nog steeds meester in (voor)dringen en als vrouw wordt je voortdurend aangestaard, maar toch… mensen zijn ook vriendelijk, het eten is heerlijk, het is geweldig om hier lekker rond te wandelen en foto’s te maken. Ik heb enorm veel zin in alles wat nog komen gaat. Morgen op het programma; de temple in Ranakpur en dan gauw door naar Jodhpur.
Tot in Jodhpur dus, Namaskar!
-
30 Oktober 2011 - 16:35
Jurjen:
Lekker hoor! Word nu al jaloers en de reis begint pas... Enfin ik zal zo aan de Tikka Massala ala Kanaalstraat beginnen :-)
groetjes
Jurjen -
30 Oktober 2011 - 19:05
Feli En Theo:
Wat hebben jullie al veel leuke dingen gezien en meegemaakt. Lekker kip gegeten en heerlijk gedouchet.
Doorgaan met genieten!!!!
Liefs F&T -
31 Oktober 2011 - 09:40
Aline:
Joehoe! Klinkt goed zeg, dat wordt een themahapjesavond met special tea.
Geniet er nog van en tot over paar weken!
Ps. Na het verlies van d´n nicholas hebben we nog niet verder durven kijken naar ER... -
31 Oktober 2011 - 13:12
Nina:
Heb vanacht gedroomt van het 30°C plaatje wat telkens hier boven op de pagina staat...... zucht
Ga me morgen tijdens de yoga naar india beamen :)
Leuk overigens jouw reisverslag en de mail van Hans naast melkaar te lezen!
Genietse! -
31 Oktober 2011 - 18:09
Janneke:
Klinkt goed jongens! Geniet ervan! En ik wil foto -
31 Oktober 2011 - 18:10
Janneke:
Foto`s zien...;) Enjoy!x -
01 November 2011 - 09:07
Arjen:
Klinkt super. We komen nadien nog wel eens theedrinken bij jullie...
Gr
Arjen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
